آئین مستان

خبر دارم که مهمان منی امشب پدر جان

ببین ویرانه را با زخم تن کردم چراغان

تو بنشین روبرویم، مپرس از رنگ و رویم

به روی من نیاور، اگر آشفته مویم

تو حق داری آه، که نشناسی‌ام، منم من دختر تو

تو هم حق بده، که نشناسمت، چه آمد بر سر تو

وقتی سرو آوردن تو ویرونه، سرو تو دامن گرفت، این بچه تعجب کرده، بابا لبت، بابا سرت، بابا دندانت، بابا پیشانیت، بابا رگ های گردنت....

سه غم آمد به جانم هر سه یکبار ای پدر جان

غریبی و اسیری و غم یار ای پدر جان

غریبی و اسیری چاره داره، چاره داره

غم یار و غم یار، غم یار ای پدر جان

مپرس از روی نیلی، مپرس از جای سیلی

مپرس از گوشواره، نه از این گوش پاره

نظر کن فقط، به این سرخیِ، گُلِ پیراهن من

بیا ای پدر، کنون سر بنه، به روی دامن من

حسین جان حسین....

وقتی این بچه سر بابا رو دید با بابا حرف زد، عمه سادات هم کنار اون سر بریده داره حرف میزنه

تمام لاله ها رفتن تنها مانده ام من

 خدا داند نمازم را نشسته خوانده ام من

ز دل خیزد شراره ندارم راه چاره

که در هفت آسمانم نمانده یک ستاره

چشمامو بستم، آروم شكستم

هرچی نشتم، بابا نیومد

منم بهارش، دار و ندارش

سر قرارش، چرا نیومد؟

بابایی

چی میشه، یه دفعه، بذاری

موهات و توی دست بگیرم

از لبات، بابا جون، اومدم

كه بوسه هامو پس بگیرم

یه جوری، ببوسش،  گونم و

كه جای بوسه هات بمونه

برا چی عزیز دلم؟آخه هی بچه هاشون رو بغل كردن، اومدن جلوی خرابه، یه جوری میبوسیدن بچه هاشون رو

یه جوری، ببوسش،  گونم و

كه جای بوسه هات بمونه

یه جوری،  كه بگن، شامیا

بابای تو چه مهربونه

بابای خوب من، بابای خوب من

عمه نشته، خسته ی خسته

دوباره بسته، زخم پاهامو

اینها همینن، لبریز كینن

می خوام نبینن، زخم گوشامو

یه حكایتی توش هست، بابایی نمی خوام اینها دوباره گوش های من رو ببینند

حرف گوشواره های منه،  همین جوری هیچی نگفته

وای اگه گوشمو ببینند، بهانه دستشون میوفته

دیگه میخوان چیكار كنند؟

آخه گوشمو تا میبینند، میگن مگه عمو نداشتی

هی نیش زبون میزنند، هی میگن كجا بود اون عمویی كه، این همه پُزش رو میدادی؟

آخه گوشمو تا میبینند، میگن مگه عمو نداشتی

هی میخندند، داد میزنند، گوشواره ات رو كجا گذاشتی

بابا میخوام یه خاطره برات بگم

دست تو موهام كرد، شدم پر از درد

وقتی كه نامرد، دستش رو برداشت

نداد اَمونم، مثل كمونم

بس كه رو گونه ام، سیلی اثر داشت

بعد اون روزی كه، نبودی، به جای تو با عمه موندم

بند اومد زبونم،  همه جا،  منظورم و با دست رسوندم

بابا تیر میكشه،  هنوزم با حرف گوشواره گوشم

تو كه پاره تنی، بنگر، به من كه پاره پاره گوشم

بابای خوب من، بابای خوب من

ملعون رو اسب نشسته، راوی میگه، سه ساله توی محمل، هی گریه میكرد، بابامو میخوام، بابام كجاست، من باباییم رو میخوام، بی ادب ، بی تربیت، صدا زد دختر ساكت شو، چقدر گریه میكنی، حوصله ام رو سر بردی، بس كن، صدای ناله نازدانه بلند تر شد، بی حیا عصبانی شد، اومد دست كرد توی محمل، سه ساله رو از بالای محمل، پرت كرد پایین، ظاهراً شبانه این اتفاق افتاد، كسی خبر دار نشده، كاروان رفت، سه ساله موند توی بیابون، یه وقت بهوش اومد، هر طرف رو نگاه میكنه، صحراست، شروع كرد لرزیدن، از اون طرف راوی میگه، یه مرتبه دیدیم نیزه داری كه، سر امام حسین علیه السلام بر آن نیزه بود، اومد،  گفت:امیر، نیزه تو خاك فرو رفته، هر كاری میكنیم نیزه بیرون نمیآد، چه كنیم؟چه خبره؟یكی صدا زد، حتماً یكی از بچه ها گم شده، بابا دلش پهلو دختر مونده، خبر رسید به  گوش زینب، از بالا محمل خودش رو انداخت پایین، سراسیمه توی این بیابون، هی صدا میزنه عزیز برادرم، رقیه جانم، یه مرتبه،  رسید دید یه خانمی نشسته، سر سه ساله رو دامنش، داره نوازشش میكنه، عزیز دل مادر نترس، خانم جان شما كی هستید، زینب جان،  حق داری مادرت رو نشناسی،  منم...یازهرا

خودم را از اول، دوباره کشیدم

نشستم برایت ستاره کشیدم

کمی گریه کردم و پائین چشمم

نشستم دو تا راه چاره کشیدم

نشستم در این روضه های پر از نور

بهشتی پر از اِستعاره کشیدم

به آن دستهایی که سینه زنت بود

شبیه هزاران مِناره کشیدم

به دنبال تو انبیا را پیاده

از عرش از میان حسینیه ی خدا

آمد صدای ناله ی حَیَّ علی العزا

جمع ملائکه همه گریان شدند و بعد

گفتند تسلیت همه بر ساحت خدا

جبریل بال خدمت خود را گشود و گفت

یا رب إجازه هست که شوم فرش این عزا

آدم ز جَنّت آمد و ناله کنان نشست

در بَزم استجابت بی قید هر دعا

او که هزار بار به ناله نشسته بود

یک یاحسین گفت و همان لحظه شد به پا

به دنبال تو انبیا را پیاده

تو را روی نیزه سواره کشیدند

و چندین شب بعد در یک خرابه

تو را روی دست ستاره کشیدم

نمیشد بخوانی ولی روضه اش را

فقط یک کمی با اشاره کشیدم

قد کوچکش خم شده بود و او را

در آغوش یاس بهاره کشیدند

دل علقمه خون شد آن لحظه ای که

سرش مَعجری پاره پاره کشیدند

گوش کن تا درد هایم را بگویم بیشتر

گیسُوان غرق خونت را ببویم بیشتر

در بیابان بودم ترسیده بودم بارها

هر قَدَر از پشت سر از روبرویم بیشتر

هر قَدَر از دست تازیانه ش کردم فرار

آن سیاهی باز می آمد به سویم بیشتر

هرچه کمتر گریه کردم هر چه کمتر گُم شدم

هِی تبسم کرد و زد سیلی به رویم بیشتر

من به خود گفتم می آید بچه ها گفتند نه

ریخت از عباس آنجا آبرویم بیشتر

بعد از آن روزی که من از قافله جا مانده ام

عمّه دقت میکنم هرشب به مویم بیشتر

تا اومد بره میدان دید یه بچه پشت سر یه مرکب راه افتاده داره های های گریه میکنه، گفت: عزیز دلم چرا داری گریه میکنی، گفت: بابا غم دلم گرفته، ابی عبدالله خم شد بچه رو بداشت آورد جلوی زین خودش رو مرکب نشوند دست رو سرش می کشید چیه عزیز دلم، گفت: بابا خیلی تشنمه، بابا ببین لبام کبئد شده، گفت: عزیز دلم نگران نباش ایشاالله آب میرسه، گفت: بابا عموم رفته بود برام آب بیاره، خیلی وقته منتظرشم برنگشته، گفت: عزیز دلم من الان دارم میرم پیش عموت، به عموت میگم چقدر تشنه ای، گفت: بابا تا تو بری برگردی طول میکشه نمیشه منو ببری پیش عموم، دلم برا عموم یه ذره شده؛ بچه رو، رو زمین گذاشت، زینب بچه رو بغل گرفت به خیمه برد، گفت: عزیز دلم بیشتر از این جیگر باباتو آتیش نزن، کجا این بچه به بابا رسید، تا سرو وارد خرابه کردن سوال کرد: این سر سر کیه، هر چی این بچه خونا رو از گلو پاک می کرد دوباره خون تازه بیرون می اومد، هی  دستش می برد تو دهن بابا خونا رو از رو دهن پاک می کرد می گفت: بابا با من حرف بزن الان دق میکنم، میگه یه وقت خم شد لبا رو گذاشت رو لبای بابا.....

شب سوم که دل شعله ورم می کشد از سینه زبانه

به خدا خانه ی قلبم شده ویرانه، شکسته پر پروانه

خدایا پر پروانه که در گوشه ی ویرانه

در آغوش کشیدست پدر را، و نفسهاش بریدست

و پروانه به این فکر فرو رفته

چگونه شده با قامت بابای خودش شانه به شانه

سلام ای گل من، این همه وقت خبر داشتی از من

که شکستن همه بال و پر از من

تو نگفتی که چرا دختر تو گوشه ی ویرانه نشتست

نگفتی که چرا چلچله در سلسله بستست

و از همهمه ، از هلهله، از حرمله خستست

خبر داشتی اصلا که سر عمه شکستست

پر از زخم و جراحت شده است

آه بمیرم، تو  ولی بیشتر از من

من و گیسوی پریشان، تو ولی سوخته مویت

من اگر پیراهنم سوخته بابا

تو ولی بر بدنت پیراهنی نیست

اصلا تو را هیچ تنی نیست

دل خسته ام آغوش گشودست

نگاهم همه ی راه فقط محو تو بودست

بمیرم به لبت داغ چه بودست

که این گونه لبان تو کبود است

ببخشید اگر خانه ی ما سقف ندارد، در و دیوار ندارد 

و چه بهتر درد ودیوار ندارد

آخه درد پهلوم پدر چاره ای انگار ندارد

چقدر درد کشیدم پدر...

میل پریدن هست اما بال و پر نه

هر امر می خواهی بکن اما به پر نه

حالا که بعد از چند روزی پیش مایی

دیگر به جان عمه جان حرف سفر نه

یا نه اگر میل سفر داری دوباره

باشد برو اما بدون هم سفر نه

با این کبودی های دور چشم هایم

خیلی شبیه مادرت هستم مگر نه

از گیسوان خاکیم تا که ببافی

یک چیز هایی مانده، اما آنقدر نه

امروز دیدم لرزه های خواهرم را

در مجلسی که داد می زد: ای پدر نه

تو وقت داری خیزران ها را ببوسی

اما برای این لب خونین جگر نه

اگر دست پدر بودی به دستم

چرا کنج خرابه ای نشستم

از سفر آمدی و روشن شد

چشم هايی كه تارتر شده اند

از سفر آمدی به جمعی كه

همگی دست بر كمر شده اند

آمدی تا بگويیم بر نی

نشده دخترت فراموشت

شانه ام ياريم اگر كه كند

می شود دستهايم آغوشت

زخم های تو را شمردم كه

یک به یک نذر بوسه ای دارم

چه قدر زخم بر لبت داری

چه قدر بوسه من بدهكارم

با همان بوی سيب و آن لبخند

در شبی سوت و كور آمده ای

رنگ و رويت ولی عوض شده است

تو مگر از تنور آمده ای

بعد از اين دست بادها ندهم

گيسوان تو را كه شانه كنند

من نمردم كه سنگ ها هر بار

زخم پيشانيت نشانه كنند

رنگ و رويم پريده می دانی

چند روزی گرسنه خوابيدم

شده كوتاه چادرم يعنی

خويش را بين شعله ها ديدم

دختران، گرم بازی اما من

با عمو حرف می زدم آرام

گله از چشم های نامحرم

از يتيمی، از آن همه دشنام

دختری كه مقابلم انداخت

باز هم نان پاره ی خود را

جان بابا به گوش او ديدم

هر دوتا گوشواره ی خود را

گيسوانی كه داشتم روزی

كربلا تا به شام كم كم سوخت

خواستم تا كه شعله بردارم

نوک انگشتهای من هم سوخت

لكنتم بيشتر شده، خوب است

لكنت دخترانه شيرين است

لهجه ام را ببين عوض شده است

چه قدر دست زجر سنگين است

من را ببخش اگر که لکنت زبان گرفتم

بابا شکسته دستی دندان شیری ام را

دو زلفونت بود تار ربابم

چه می خواهی از این حال خرابم

تو که با مو سر یاری نداری

چرا هر نیمه شب آیی به خوابم

سر بالای نی ندیده بودم

حالا دیدم....